Άγιος Βαλεντίνος: Γιορτή του έρωτα ή των μασκαράδων;
Πώς να περιγράψει κανείς τον έρωτα; Πώς να αποδώσει χαρακτηρισμό σε συναισθήματα, αγγίγματα και σκέψεις; Αν υπήρχε ένας και μόνο σωστός και αλάνθαστος χαρακτηρισμός, θα εμπεριείχε την έννοια της αμοιβαιότητας ή την πλατωνική θεώρηση;
Το σίγουρο είναι ότι ο έρωτας δεν έχει σύνορα, δεν κάνει διακρίσεις και πισωγυρίσματα. Έρωτας στο πρώτο χαμόγελο, στο πρώτο άγγιγμα, στο πρώτο φιλί. Έρωτας στις μικρές απολαύσεις της ζωής, αυτές που μας ακολουθούν αναπόφευκτα και αυτές που αδιάκοπα ακολουθούμε εμείς. Όμως έρωτας ή αγάπη; «Σε σκέφτομαι συνέχεια» ή «Σ’ αγαπώ ασταμάτητα»; Δεν θα έπρεπε να τα μπερδεύουμε. Δεν θα έπρεπε να μας καταβάλει όλη η μαγεία του έρωτα, του αυθορμητισμού και της ελεύθερης σκέψης. Κι όμως, δεν υπάρχει τρόπος να αποφύγουμε τον άκρατο ενθουσιασμό, όχι τουλάχιστον στη φάση «της τρέλας του έρωτα». Ίσως όμως δεν μας καταβάλουν μόνο τα παραπάνω, ίσως στη δόση της μαγείας προστίθεται η αίσθηση ότι στο έτερον ήμισυ αντανακλάται εκείνη η όψη του ερωτισμού που εκπέμπει το είναι μας. Μοιάζει με ταξίδι στη χώρα της ουτοπίας, αναμφισβήτητα, όμως, οι αισθήσεις αυτές είναι μοναδικές, ψυχικά όμορφες και συχνά προκαλούν μια αίσθηση αφοσίωσης και προστασίας.
Κατά πόσο όμως συμβαδίζουν οι ουτοπικές μας αυτές αισθήσεις με την ατοπία της πραγματικότητας; Κατά πόσο όταν φτάνει η περίοδος εορτασμού της ημέρας του Αγίου Βαλεντίνου επιθυμούμε τον εορτασμό του δικού μας έρωτα και όχι του κοινωνικοεικονικού έρωτα; Κατά πόσο η αφοσίωσή μας εκείνη την μέρα προσφέρεται μόνο στο πρόσωπο του έρωτά μας και όχι στο πρόσωπο του έρωτα των status και check-in, όχι στις πολλαπλές φωτογραφίες ναρκισσιστικού περιεχομένου; Φυσικά, ποιος θα μπορούσε να απαγορέψει μια μέρα αφοσιωμένη, τουλάχιστον λεκτικά, στον έρωτα; Προφανώς και μια τέτοια απόκλιση δεν θα ήταν αρεστή σε κανέναν μας. Και τελικά για ποιο λόγο να απαγορευτεί; Πάντα υπάρχουν οι εξαιρέσεις και πάντα προκαλούν έκπληξη. Απογοήτευση δυστυχώς προκαλεί πως αυτές οι εκπλήξεις προέρχονται από ζευγάρια της παλιάς γενιάς, επιθυμώντας η ίδια η νέα γενιά την απουσία της σε τέτοιου είδους εξαιρέσεις και προτιμώντας ενδείξεις αφοσίωσης στα κοινωνικά μέσα.
Έρωτας θα υπάρχει πάντα, παντού, σε κάθε γωνιά του συναισθηματικού αυτού πλανήτη. Και έτσι πρέπει. Ειδάλλως, το ψυχικό σκότος θα καταβάλει κάθε ανθρώπινη ψυχή. Ο ψυχικός πάγος θα κυριαρχήσει σε κάθε πολιτεία, η ψυχική αγαλλίαση θα χάσει την αξία της. Η διαχρονικότητα του έρωτα, συνεπώς, δεν προκαλεί αμφιβολίες, αντιθέτως η εξέλιξη του έρωτα, δηλαδή η αγάπη, αυτή ίσως έχει χάσει την πραγματική της σημασία. Όπως σε κάθε σχέση, έτσι και στη σχέση του έρωτα, και οι δυο πλευρές πρέπει να συνυπάρχουν αρμονικά και σεβάσμια. Μολονότι και στον έρωτα και στην αγάπη παρατηρούνται παρόμοιες ενδείξεις σεβασμού, στην αγάπη ο σεβασμός έχει ως προτεραιότητα το έτερον ήμισυ. Η συντροφικότητα και η προστασία στοχεύουν, με μια δόση αυτόματης προτεραιότητας, στην απέναντι πλευρά, στην πλευρά του συντρόφου μας. Η αγάπη αποτελεί εξέλιξη του έρωτα, ο έρωτας αποτελεί βάση της αγάπης. Στην ιδανική περίπτωση κανένα από τα δυο αυτά μοναδικά συναισθήματα δεν αλλοιώνεται.
Γι΄ αυτό η άριστα στοχευόμενη ύπαρξη της γιορτής του Αγίου Βαλεντίνου επιβάλλεται να παραλείψει τον χαρακτηρισμό της «γιορτής των μασκαράδων», παρά μόνο να γιορτάζεται καθημερινά, να γιορτάζεται με βασικά δώρα τα κουτιά της αγάπης και του έρωτα.
Μωραΐτου Αναστασία, Γ2
