Μια ιστορία για το bulling (γιατί όχι αληθινή;)
1η μέρα
H οικογένειά μου άλλαξε πόλη, γιατί οι γονείς μου βρήκαν μια δουλειά στην Αθήνα, με αποτέλεσμα να χρειαστεί να αλλάξω και εγώ σχολείο, αφού η προηγούμενή μας κατοικία ήταν στα Ιωάννινα. Πήγα σε ένα σχολείο της Αθήνας, στο Περιστέρι, αλλά από όταν άρχισα το σχολείο, δεν περνώ καλά, γιατί τα άλλα παιδιά, με πρωτεργάτες τα κορίτσια με κοροϊδεύουν για τα ρούχα μου, για οποιαδήποτε πράξη μου και για ό,τι και αν πω, και όλα αυτά χωρίς να κάνω κάτι περίεργο ή κάτι το οποίο επηρεάζει τους άλλους. Η τραγική συνέπεια όλων αυτών ήταν να μην έχω φίλους. Ακόμα, με τους προηγούμενους φίλους μου αρχικά μιλούσαμε μέσω facebook, αλλά σιγά σιγά απομακρυνθήκαμε ως συνέπεια της μεγάλης απόστασης. Όλα τα παιδιά της γειτονιάς μου δε με συμπαθούν για τον ίδιο ακαταλαβίστικο λόγο με τους άλλους, επειδή είμαι καινούργια. Δεν το έχω πει στους γονείς μου, γιατί δε θέλω να κάνουν κάτι και να με αποκαλέσουν τα αλλά παιδιά «καρφί» και κλαψιάρα, αλλά δεν αντέχω άλλο. Δεν ξέρω τι να κάνω!
2η μέρα
Σήμερα με πλησίασαν δύο κορίτσια από την άλλη τάξη που απλώς δε μου μιλούσαν και άρχισαν να με ρωτάνε πώς είμαι και τα σχετικά και φάνηκαν φιλικές απέναντι μου. Τα άλλα κορίτσια δεν το κατέκριναν αυτό, αντίθετα φαίνονταν ευχαριστημένες. Τέλος πάντων, εγώ χάρηκα με αυτό, γιατί αισθάνθηκα πως κάποιος νοιαζόταν για εμένα επιτέλους και δεν ήμουν ο αποδιοπομπαίος τράγος, αφού για κάποιον ανεξήγητο λόγο τα άλλα παιδιά σταμάτησαν να με ενοχλούν.
Μετά από μια εβδομάδα:
Πέρασε μια εβδομάδα και περνώ τέλεια με τα κορίτσια. Βγαίνουμε έξω, μιλάμε και βλέπουμε ταινίες. Το περίεργο είναι πως σήμερα το βράδυ μού είπαν πως άμα πραγματικά θέλω να γίνω φίλη τους θα πρέπει πρώτα να κάνω κάποια πράγματα, τα οποία θα μου τα ανακοινώσουνε αύριο. Τέλος πάντων, δεν θα είναι και κάτι το δύσκολο πιστεύω, πάντως θα έκανα τα πάντα για να μπω στην παρέα τους. Υπάρχει πολύς καιρός που έχω να νιώσω τόσο ευτυχισμένη.
Τις άλλες μέρες:
Μου ζητάνε να κάνω κάποια περίεργα πράγματα και με βιντεοσκοπούν συνεχώς, γιατί λένε πως πρέπει να κρατήσουν αρχείο του τι κάνω. Άντε πια, θέλω να τελειώσω και να γυρίσουμε στα προηγούμενα.
Μετά από μια εβδομάδα:
Όλα τελείωσαν και είμαι πλέον επίσημα φίλη τους. ;-)
Τα κορίτσια σήμερα δε μου μιλάνε και γελάνε κοροϊδευτικά μαζί με όλους τους άλλους, όταν με βλέπουν χωρίς να ξέρω το γιατί. Αυτό πραγματικά δεν το περίμενα.
Την ίδια μέρα το βράδυ:
Σήμερα στις 8 το βράδυ μου έστειλε κάποιος μήνυμα να μπω στο facebook και, μόλις μπήκα, είδα όλα τα βίντεο και τις φωτογραφίες που με είχαν βγάλει στο χρονολόγιό μου.
Όλοι οι παλιοί μου φίλοι και τα παιδιά του σχολείου μου με κορόιδευαν και μου έγραφαν απαίσια πράγματα και εγώ δε μπορούσα να τους απαντήσω, δεν είχα τη δύναμη. Μου έστελναν αλλεπάλληλα μηνύματα στο κινητό και εγώ δεν μπορούσα να απαντήσω, αφού ήταν δυστυχώς όλα αλήθεια. Ήθελα να πεθάνω, δεν ήξερα τι να κάνω. Δεν ήθελα να υπάρχω. Αυτό που ζούσα όταν απαίσιο. Όλα μαύρισαν! Ξύπνησα στο νοσοκομείο. Μου είπαν πως λιποθύμησα.
Τις άλλες μέρες:
Βγήκα από το νοσοκομείο. Οι γονείς μου με ανάγκασαν να τους πω τα πάντα και κατά κάποιον τρόπο ένιωσα πιο ανάλαφρα, αλλά αυτό δεν έλυνε τα προβλήματα. Ήρθε η αστυνομία, καθώς κάποιος με «κάρφωσε» και όλα ανεβήκαν στο διαδίκτυο. Οι γονείς μου είναι θυμωμένοι μαζί μου. Πρέπει να αντιμετωπίσουν τα δικαστήρια και τα παιδιά συνεχίζουν να με ενοχλούν. Η μητέρα μου λέει πως τώρα τελευταία δεν τρώω καλά και δεν κοιμάμαι πολύ. Δεν διαβάζω και δεν πηγαίνω σχολείο, γιατί φοβάμαι παρόλο που οι γονείς μου πιστεύουν το αντίθετο. Ο μπαμπάς μού είπε πως μετά τα δικαστήρια που τώρα τους έχουν πνίξει θα ασχοληθούνε με το πρόβλημά μου. Πιστεύω πως δεν χρειάζεται να κουράζω τους γονείς μου με το θέμα μου. Είναι ανούσιο. Τι μπορούν να κάνουν άλλωστε; Οπότε μάλλον σε αυτό το σημείο πρέπει να σας αποχαιρετήσω. Αντίο.
Από μαθητή της Γ΄ Γυμνασίου